"Hemlock Grove" (1×01-03): Dziwaczne miasteczko

"Hemlock Grove" Eli Rotha miał być kolejnym wielkim hitem Netfliksa, ale nie do końca to się udało. Platforma internetowa z wielkimi ambicjami odpaliła z hukiem w piątek pierwsze 13 odcinków. Zaczęły pojawiać się pierwsze recenzje – i widać było, że oczekiwania nie zostały spełnione. Amerykańscy krytycy potraktowali serial dość ostro; jego ocena na Metacritic to 42/100. Czyli słabiutko.

Nie czytałam tych miażdżących recenzji, żeby zachować jasność umysłu, ale muszę przyznać, że choć pochłonęłam trzy odcinki "Hemlock Grove" w szybkim tempie, nie wiem, co właściwie o tym serialu myśleć. Najlepsze określenie, jakie mi przychodzi do głowy, to "dziwny". Słowo daję, lepszego nie potrafię wymyślić.

W pilocie serialu Eli Rotha, którego scenariusz powstał na podstawie książki Briana McGreevy'ego, dochodzi do morderstwa. Obserwujemy, jak w okrutny sposób zabita zostaje cheerleaderka, ale nie wiemy, kto lub co ją zabiło. Wśród "naturalnych" podejrzanych znajduje się dwóch młodzieńców – bogaty Roman Godfrey (Bill Skarsgard, brat Alexandra z "True Blood"), który mieszka z matką w wieży i ma siostrę olbrzymkę wyglądającą jak ofiara eksperymentu, oraz Cygan (może powinnam mówić "Rom", ale w serialu mówią o nim "Gypsy"), który właśnie zamieszkał z matką w skromnym domu w lesie, Peter Rumancek (Landon Liboiron z "Terra Novy"). To oczywiste, że obaj wydają się kandydatami na morderców – są niesamowicie przystojni, mocno nieuporządkowani i mają swoje tajemnice. I pewnie obu można jako ewentualnych morderców wykluczyć (to nie spoiler, to próba zgadywania).

Oprócz nich w serialu pojawia się mnóstwo postaci drugoplanowych: rozerotyzowana i niestety sztampowa do bólu matka Romana, wspomniana wyżej siostra, jego śliczna kuzynka i jej ojciec, matka Petera, policjanci, agentka specjalna w stylu Willa Grahama z "Hannibala". Większość z nich sobie jest, a ich pojawianie się na ekranie nie wywołuje u widza specjalnych emocji. Ale może jeszcze to się zmieni – miasteczko Hemlock Grove jest zamieszkiwane przez ponadnaturalne stwory różnej maści, których z odcinka na odcinek poznajemy coraz więcej. Byłoby dziwne, gdyby ich rola sprowadzała się do przechadzania się po drugim planie.

Na razie jednak ten serial to przede wszystkim Roman i Peter. Różni ich wszystko, łączy ich to, że wiedzą o sobie nawzajem więcej, niż wiedzą o nich inni. I paradoksalnie całkiem dobrze się rozumieją. Zawiązuje się między nimi specyficzna nić porozumienia, a może nawet to, co Amerykanie określają jako bromance. Patrzy się na nich przyjemnie – bo wiadomo, mamy nie jednego, a dwóch przystojniaków, z których jeden jest fajniejszy od drugiego.

W szczególności wzrok przykuwa Skarsgard (swoją drogą szwedzcy bracia są teraz specami od grania wampirów w Ameryce), którego Roman jest postacią dającą się lubić. Z nonszalancją prześlizguje się przez życie, jak gdyby nie zdawał sobie sprawy ze swoich korzeni – a te, jak już pewnie się domyślacie, są nie z tego świata. Z pewnością nie jest żadnym złem wcielonym, choć czasem zachowuje się nieodpowiedzialnie. Z zadziwiającą delikatnością i wyczuciem opiekuje się swoją zdeformowaną siostrą. Niby nie ma w nim nic oryginalnego, a jednak na młodszego Skarsgarda w tej roli patrzy się z dużą przyjemnością.

Wiele jest w tym serialu surrealizmu, niedopowiedzeń, zdarzają się senne sekwencje. Nic tu nie jest tak proste i oczywiste, jak na przykład w "Pamiętnikach wampirów". Widać, że "Hemlock Grove" chce być od takich produkcji, jak "Zmierzch" czy nawet "Pamiętniki wampirów", mądrzejszy, lepszy. Ale nie do końca to wyszło.

Pełno tu dziwacznych scen – rzadko obrzydliwych czy naturalistycznych, zazwyczaj po prostu dziwacznych – które są, ale nie wiadomo po co. Pełno tu powolnego przechadzania się, pytań rzucanych w przestrzeń i rozmów prowadzonych od niechcenia. Do jednego worka wrzucono upiory, wilkołaki i inne stwory, dodano mnóstwo tajemnic (bo jedna to za mało) i szczyptę psychodelii rodem z "Twin Peaks", a następnie spróbowano nam to wszystko sprzedać jako ambitny serial.

Ktoś gdzieś podpatrzył, że cechą ambitnych seriali jest powolny rozwój akcji, więc w "Hemlock Grove" akcja rozwija się bardzo wolno. Zdecydowanie zbyt wolno. Może nie miałabym z tym problemu, gdyby tak bardzo nie nawalały dialogi i postacie drugoplanowe, pojawiające się często znikąd, bez sensownego wprowadzenia. Lubię seriale, które można rozgryzać, bawić się w dopasowywanie różnych elementów układanki, ale ten nie jest aż tak fascynujący, bym chciała go oglądać w ten sposób.

A czy jest w Hemlock Grove strasznie? Nie, niekoniecznie. Trzeba jednak przyznać, że jest bardzo klimatycznie. Wieża Godfreyów górująca nad miasteczkiem, lasy, mgła. To wszystko jest bardzo przyjemne dla oka. W ciągu trzech odcinków była w zasadzie tylko jedna scena, którą można uznać za wstrząsającą. Bardzo dosłowna scena przemiany w wilkołaka.

Nie uważam, żeby "Hemlock Grove" był szczególnie dobrym serialem, nie uważam nawet, by był serialem tak wciągającym widza jak "Pamiętniki wampirów". Po trzech odcinkach kompletnie nie wiem, w jakim kierunku ta historia podąża. Ale jednak jestem pewna, że chcę zobaczyć jeszcze kilka odcinków. A potem jeszcze kilka. Zatrzymam się pewnie na finale.

Gdybym miała ocenić "Hemlock Grove" w skali szkolnej, dałabym 3, ale takie całkiem solidne 3. Właściwie w każdym odcinku były momenty świetne i sceny tak fatalne, że musiałam powstrzymywać się przed wyłączeniem serialu. Na pewno mogę powiedzieć tylko jedno – jeśli nie spodobał Wam się pilot, nie macie po co oglądać dalej. Kolejne odcinki są od niego słabsze.

A wszystkich, którym przypadły do gustu te mroczne lasy, a także uroda Petera bądź Romana, witam w miasteczku Hemlock Grove. Mam wrażenie, że trochę czasu w nim spędzimy.