"Mulaney" (1×01): Seinfeld według Kiepskich

Nie spodziewałam się, bo John Mulaney to całkiem zdolny młody komik. Jego stand-upy ogląda się świetnie, zarówno ze względu na fajny materiał, jak i wdzięczne wykonanie. Niestety, jego serial, który miał w niedzielę rekordowo kiepskie otwarcie, nie będzie nowym ulubionym sitcomem Ameryki i reszty świata. Będzie jedną z najszybciej skasowanych produkcji tej jesieni.

Zaczyna się całkiem nieźle – od występu stand-upowego, w którym komik opowiada, jak przypadkiem przestraszył w środku nocy kobietę, goniąc ją w kierunku metra. Mulaney jest przeuroczy, puenta rozkłada na łopatki, wszystko wydaje się być w najlepszym porządku. Oczywiście, od razu widać, że mamy do czynienia z bezczelną kopią "Seinfelda" – na początku stand-up, potem sceny w mieszkaniu, potem znów stand-up – ale to jeszcze nie tragedia. Skopiowaną formę można by wybaczyć, problem w tym, że im dalej w las, tym bardziej brakuje dobrej treści.

Główny bohater serialu w praktyce jest nowym Seinfeldem – nowojorskim komikiem, który spotyka się ze znajomymi, obserwuje rzeczywistość i zarabia na życie, śmiejąc się z tego to, co go spotkało. I świetnie, to jak najbardziej mogło się udać. "Kroniki Seinfelda" zakończyły się 16 lat temu, od tego czasu świat poszedł do przodu, jest z czego żartować. Rzecz w tym, że twórca serialu FOX-a wydaje się nie mieć wiele do powiedzenia. Jego żarty – te serialowe, w stand-upach tego problemu w ogóle nie ma – są w najlepszym razie przeciętne, w najgorszym – żenujące. Prawie zawsze – nieśmieszne.

Najgorszy moment to ten z badaniem prostaty. Seinfeld bardzo rzadko zapuszczał się w tak grząskie rejony, a jeśli już to czynił, zawsze potrafił inteligentnie z tego wybrnąć. Mulaney tymczasem z rozmysłem popełnił żart, o którym było wiadomo, że nie zadziała, a tylko wywoła konsternację. Coś okropnego. Ale nawet i bez tego obrzydlistwa poziom humoru w pierwszym odcinku nowego sitcomu pozostawiałby wiele do życzenia.

Jerry Seinfeld stworzył serial o niczym, bo rzeczywiście był specem od "niczego". W każdym odcinku – a było ich 180 – zaskakiwał genialnymi w swojej oczywistości spostrzeżeniami na temat zachowań ludzkich, które a to go dziwiły, a to irytowały, a to nie dawały mu spać. John Mulaney stara się, ale dobrego materiału ma po prostu niewiele.

Ale okropnie zawodzą nie tylko żarty, w "Mulaney" nie działa nic. Komikowi udało się zebrać rewelacyjną obsadę, która niestety tylko się marnuje. Nasim Pedrad, która odeszła z "Saturday Night Live", aby tu grać, dostała okropną, głupią, wkurzającą postać, przez cały odcinek zajmującą się obsesyjnie swoim byłym facetem. Seaton Smith w roli drugiego ze współlokatorów Johna na razie jest zwyczajnie nijaki. Zack Pearlman wciela się w kumpla, który ciągle wpada do mieszkania – i jak na razie wygląda jak nieudolny miks Kramera z George'em Costanzą. A już w ogóle nie pojmuję, co robią w tym koszmarku tacy ludzie jak Martin Short i Elliott Gould.

"Mulaney" w pilocie sprawia wrażenie jednego wielkiego bałaganu. W 20 minut upchnięto za dużo pomysłów i za dużo postaci. Dobrym aktorom nie dano szansy, by się wykazać, słabsi nie istnieją i już nie zaistnieją. Chemii w obsadzie nie ma żadnej. Publika ryczy śmiechem, ale trudno powiedzieć czemu. Nie ma tu nic zabawnego ani odkrywczego. Bardziej niż "Seinfelda" przypomina to "Whitney" czy inne tego typu twory w stylu lat 90.

Moje rozczarowanie nie mogłoby być większe. W "New in Town" John Mulaney jest po prostu rewelacyjny, tymczasem jego sitcom nie powinien był w ogóle ujrzeć światła dziennego.