"UnReal" (2×01): Telewizja jeszcze bardziej kłamie

Premiera 2. sezonu "UnReal" była tak wypakowana wydarzeniami, że aż nie wiadomo, od czego zacząć. Serial z jeszcze większą świadomością i pewnością siebie obnaża i komentuje mechanizmy działania współczesnych mediów, pokazuje też, jak rasistowskie są Stany Zjednoczone w 2016 roku i jak łatwo można przekroczyć pewne granice. A przy tym wciąż ma tę warstwę, którą można by bez większej przesady nazwać klasyczną soap operą. Bo czymże innym jest absurdalny, ale przecież skuteczny twist z Chetem i porwaniem kawalera do wzięcia? No właśnie.

Przed premierą powtarzano nam, że w tym sezonie będzie chodziło przede wszystkim o Quinn i Rachel – bo Quinn teraz jest nowym Chetem, a Rachel nową Quinn. Rzeczywiście taki jest punkt wyjścia. Panie, które tworzą jeden z najbardziej toksycznych duetów, jakie widziała telewizja, rozpoczynają nowy rozdział od zrobienia sobie identycznych tatuaży. "Money. Dick. Power" to ich życiowe motto – i wydaje się, że teraz, kiedy Chet znikł z horyzontu, będą je wcielać w życie, wojując ze sobą nawzajem i resztą świata.

Subtelnie zmieniająca się dynamika pomiędzy nimi napędza cały pierwszy odcinek nowego sezonu, a że Shiri Appleby i Constance Zimmer są po prostu doskonałe, trudno marzyć o czymś więcej. Ta relacja ma bardzo wiele warstw i bardzo wiele twarzy – z jednej strony, one potrafią troszczyć siebie niczym matka i córka, z drugiej, jeszcze częściej bywają wobec siebie bezwzględne. Jeśli Rachel się wydawało, że teraz, kiedy prowadzi produkcję "Everlasting", coś się zmieni na lepsze, to oczywiście tkwiła w błędzie. Nowa praca to nie tylko więcej zaszczytów, ale przede wszystkim więcej odpowiedzialności. Cokolwiek by się nie wydarzyło, nieważne na jakim szczeblu, ona zawsze jest winna, a Quinn taryfy ulgowej stosować nie będzie (choć na pewno w tej relacji nie brak też autentycznej sympatii, i to z obu stron). Oczywiście zawsze może sobie ulżyć, wywalając z pracy faceta, którego po raz pierwszy widzi, pod absurdalnym pretekstem – ale jak długo tak się da żyć?

Zapewne dowiemy się, że niezbyt długo. Rachel nie od dziś ma całą górę problemów, które wymagają interwencji psychologa, i nie od dziś zamiast je rozwiązywać pogrąża się z jednej strony w autodestrukcji, a z drugiej niszczy wszystkich dookoła. To twardzielka, która tylko czeka, żeby się całkiem rozsypać. Co jej się zdarzało w przeszłości i na pewno zdarzy się w przyszłości, tyle że teraz będzie to bardziej spektakularne.

Szefowa telewizji Lifetime niedawno mówiła, że to właśnie "UnReal" stworzyło pierwsze kobiece antybohaterki z prawdziwego zdarzenia. I rzeczywiście coś w tym jest. Choć od premiery przedstawiającej postać uroczej dilerki "Trawki" za chwilę minie 11 lat, antybohaterowie jeszcze nie zdążyli na dobre zmienić płci. Kobiety są w telewizji raczej ofiarami niż oprawcami. "UnReal" widzi to inaczej i świadomie daje kobietom tyle władzy, ile tylko mieć mogą, a następnie każe im zachowywać się paskudnie. Poniżanie innych kobiet to pół biedy; już pierwszy sezon pokazał, że manipulacje służące zwiększeniu oglądalności potrafią mieć znacznie bardziej tragiczne skutki niż zrobienie z kogoś idiotki na oczach kilkudziesięciu milionów telewidzów. A teraz pewnie poznamy nowy poziom dna.

Na razie na najlepsze – znaczy najgorsze – czekamy, ale ostrych, cynicznych jak diabli tekstów pada w odcinku "War" mnóstwo. Począwszy od życzenia Quinn, aby tata jednej z uczestniczek okazał się pedofilem, przez sugestię, że może trzeba zabijać kogoś co odcinek, aż po nieszczęsny wywiad Madison z dziewczyną, której narzeczony zginął – premierę drugiego sezonu "UnReal" oglądało się jak sen totalnego socjopaty. A przy tym serial nie stracił satyrycznego zacięcia – reakcja najmłodszej z producentek na koszmarny wywiad była przecież absolutnie bezcenna. I to smutne – ale tylko przez moment! – spojrzenie Rachel na końcu. No po prostu perełka!

Oprócz zgłębiania pokręconych umysłów i działań najlepszych obecnie telewizyjnych antybohaterek – doprawionych szczyptą feministycznej hipokryzji – będziemy mieć w tym sezonie "UnReal" jeszcze jedną atrakcję. Nietypowego kawalera do wzięcia. Darius Beck (B.J. Britt), wmieszany w mały skandalik futbolista, który pojawia się w 14. sezonie "Everlasting", budzi kontrowersje nie dlatego, że nazwał kobietę suką, a dlatego, że jest czarnoskóry.

To coś niewyobrażalnego, że w 2016 roku rasa może aż tak kogoś dziwić i oburzać – a jednak tak jest. I to wcale nie jest wymysł scenarzystów "UnReal", "The Bachelor" przecież do dziś nie zaoferował paniom możliwości poślubienia Afroamerykanina. Zapewne z tych powodów, które w ekspresowy i bezlitosny sposób zostały nam wyłożone w "UnReal". A to dopiero początek – nie jesteśmy w stanie przewidzieć, dokąd nas zaprowadzą boje "seksownej rasistki", "czarnoskórej aktywistki" i "terrorystki, która może mieć ma powiązania z Osamą bin Ladinem".

Włos może się człowiekowi zjeżyć na głowie od samego wyobrażania sobie publiki, do której coś takiego jest skierowane, a jednak jestem dziwnie spokojna, że "UnReal" nie kłamie. Tak jak w Polsce nie brak takich, którzy chcą zobaczyć, jak rolnik szuka żony, w Ameryce jest publiczność, którą interesuje walka ślicznej rasistki z czarnoskórym kociakiem – najlepiej jeszcze, żeby obie były w bikini.

Krótko mówiąc, "UnReal" ma w tym sezonie wielkie ambicje, a mocny początek pokazuje, że raczej zawiedzeni nie zostaniemy. Serial bardzo dobrze wie, co robi – jest ostry, inteligentny i bardzo, ale to bardzo świeży – a przy tym nie boi się przekroczyć czasem tej cienkiej linii, poza którą staje się tylko i wyłącznie rozrywką. Mamy więc i zemstę Cheta, i Jeremy'ego przemienionego w palanta i potencjalną więź Rachel z nowym kawalerem. A do tego jeszcze dojdą prywatne dramaty uczestniczek, które tylko czekają, żeby wybuchnąć.

Będzie się działo na wszystkich frontach – miłoścnicy lżejszej rozrywki będą cieszyć się przypominającą nowoczesną operę mydlaną fabułą, a fani wszystkiego co wielowarstwowe będą mogli rozgryzać obie główne bohaterki i na dodatek jeszcze co tydzień przeprowadzać wiwisekcję współczesnego społeczeństwa amerykańskiego, które nie jest ani idealne, ani nawet specjalnie tolerancyjne. I świetnie. Tak właśnie wygląda dobra telewizja.