Jeszcze więcej komedii romantycznej w "You're the Worst" – recenzja premiery 5. sezonu

Twórcy "You're the Worst" byli nam winni taki odcinek jak "The Intransigence of Love". Poprzedni sezon mimo dobrych momentów, zwłaszcza tych na początku serii i przy rewelacyjnym powrocie Gretchen do rodzinnego domu, okazał się trochę rozczarowujący. Stephen Falk testował, czy uda mu się odświeżyć serial rozstaniem kluczowej pary i daniem miejsca uwielbianym przez widzom postaciom drugoplanowym.

Na papierze wszystko grało. Łatwo argumentować, że Gretchen (Aya Cash) i Jimmy (Chris Geere) musieli przejść i taki kryzys, by uświadomić sobie, że w "najgorszości" są dla siebie stworzeni. I faktycznie wydawało się, że Lindsay (Kether Donohue) i Edgar (Desmin Borges) trochę marnują potencjał w roli wyłącznie kibiców w miłosnych perypetiach przyjaciół. W praktyce jednak wraz z rozpadem związku Gretchen i Jimmy'ego serial też się trochę rozpadł na ciąg chaotycznych wątków, z których niewiele zostało w pamięci widzów.

Finał 4. serii nie był wprawdzie wybitny, ale dał mi nadzieję, że w 5. sezonie wszystko będzie dobrze. O ile "dobrze" jakkolwiek pasuje do z premedytacją niedobrych postaci, które oglądamy na ekranie. I najnowszy odcinek, "The Intransigence of Love", nie zawiódł, chociaż przyznaję, że mój entuzjazm może być pewnie nieco zwiększony po prostu przez to, że się za Gretchen i Jimmym bardzo stęskniłam.

Ale i w najnowszym odcinku na naszą cudownie toksyczną parę trzeba się sporo naczekać. Chwilami żałowałam, że seriale już nas tak uodporniły na dziwność. Twórcy coraz częściej eksperymentują, w związku z czym widz po włączeniu odcinka widzi czasem zupełnie obcych ludzi. I gdyby nie to, że samo "You're the Worst" użyło kiedyś tego chwytu w historii sąsiadów Gretchen i Jimmy'ego ("LCD Soundsystem"), i gdybym nie miała na świeżo w pamięci choćby odcinka "Andre and Sarah" z "Forever", to pewnie zdziwiłabym się bardziej. A tak to po prostu spokojnie czekałam, aż rzecz się wyjaśni.

Początek "The Intransigence of Love" proponuje nam bowiem miłosną historię, ale na ekranie nie ma Gretchen i Jimmy'ego. Zamiast tego trafiamy w lata 90., do wypożyczalni kaset wideo, w której pracują fan niszowego kina, Jake (Morgan Krantz), oraz jego ekscentryczny kumpel, Ziggy (Brennan Murray). Gdy półką z wyselekcjonowanym przez Jake'a kasetami zainteresuje się Gemma (Caitlin McGee), mamy gotową komedię romantyczną. Albo melodramat, bo w tle wciąż jest irytujący chłopak Gemmy, Greg (Josh Ruben).

Po kwadransie dowiadujemy się, że to wszystko stanowi jeden z wariantów opowieści, którą Gretchen i Jimmy raczą skonsternowane kandydatki do zorganizowania upiornej parze ślubu. Z dużą zaletę trzeba uznać to, że pierwsze piętnaście minut ogląda się bardzo dobrze jako odrębną historię. Aktorzy są uroczy, schematy fabularne rozegrane zostają z wdziękiem, a do tego mamy totalnie absurdalne wejście w cyberprzestrzeń oraz kilka budzących sentyment rekwizytów i wytworów kultury lat 90.

Natomiast gdy już wiemy, o co chodzi, a bohaterowie zaczynają snuć coraz bardziej szalone wizje, w których występują już Cash i Geere, łatwo dostrzec w tej fikcji w fikcji, w mocno przejaskrawionych scenach rodem z najsłodszych romantycznych filmów to, co dla Gretchen i Jimmy'ego jako pary kluczowe. A taka oryginalna wersja przypomnienia nam, jacy są wyjątkowi, zadziałała na tyle dobrze, że nawet przez chwilę nie zatęskniłam za drugoplanowymi postaciami.

W różnych wariantach romantycznej historii tworzonej wspólnie na użytek słuchaczy poza zabawną warstwą kpiny i parodii pojawia się bowiem to, z czego głównych bohaterów dobrze znamy. Odejście do znanego, ale nudnego partnera, żeby nie ryzykować z kimś, kto mógłby okazać się zbyt trudny do porzucenia? Było. Złe wyczucie czasu, próby zagłuszenia uczuć, a najchętniej w ogóle unikanie zobowiązań? Też było. W innych dekoracjach i czasach, ale mechanizmy podobne.

Zresztą sama parodia to dodatkowa zabawa płynąca z seansu "The Intransigence of Love", bo można rozszyfrowywać kolejne nawiązania, doceniając ich ośmieszające wykorzystanie. Dużo radości sprawiła mi na przykład scena rodem z "Notting Hill", które wprawdzie bardzo lubię, ale które doskonale służy tu za przykład absurdalnych schematów romantycznych komedii. A do tego "Podziemny krąg" i inne atrakcje przełomu wieków. Plus oczywiście jazda bez trzymanki w wątku księżnej Diany.

Przejaskrawiony happy end opowiadanej fikcyjnej wersji pozornie nie pasuje do Gretchen i Jimmy'ego, ale przecież w nowym, ostatnim już sezonie bohaterowie zdają się zmierzać w stronę szczęśliwego zakończenia. Takiego na ich miarę, "zabałaganionego i skomplikowanego", jak stwierdza w pięknej przemowie Jimmy. Happy endu opartego na wyśmiewaniu ślubnego biznesu, ciągłej próbie bycia w centrum uwagi i wypijaniu morza darmowego szampana. A przy tym Gretchen i Jimmy znów świetnie się razem bawią, przy okazji bawiąc i widza. Oby ten odcinek zapowiadał wysoki poziom nowej serii i był znakiem powrotu naszej ukochanej (anty)romantycznej komedii do formy.