"Louie" (3×13): Kaczka po pekińsku

W ostatnich dniach obejrzałam tyle fatalnych pilotów, że muszę zacząć od oczywistego wyznania: uwielbiam "Louiego". Uważam, że nie ma teraz lepszej komedii w telewizji. Uwielbiam patrzeć, jak z sezonu na sezon ten serial robi się coraz lepszy, bardziej błyskotliwy, mroczny i na swój sposób szalony. W 3. sezonie "Louiego" w zasadzie nie było słabych odcinków. Najbardziej mi zapadł w pamięć ten z Liz (Parker Posey) i te, w których główny bohater prawie odebrał pracę Lettermanowi. Finał sezonu też niewątpliwie należy do najbardziej udanych odcinków.

Ba, powiedziałabym, że "New Year's Eve" stanowi wręcz w tym serialu nową jakość i jest zapowiedzią jeszcze lepszego 4. sezonu. Na pewno jest to odcinek gorzki i mroczny; nowoczesna przypowieść o świecie, w którym nie ma dobrych zakończeń, są tylko miłe chwile (a i te stanowią raczej wyjątek niż regułę).

Piać z zachwytu można w zasadzie nad każdą sceną. Przezabawne próby naprawienia lalki, po to by Lilly miała wymarzone święta, potem zmęczenie, w końcu przybycie byłej żony Louiego i jej nowego faceta. Cała ta początkowa sekwencja, zakończona sceną, w której główny bohater żegna szczęśliwą, swoją i nieswoją jednocześnie, rodzinę, to perełka. Wyrzucić choinkę, nażreć się, wczołgać się do łóżka – tylko to pozostało Louiemu. A w sylwestra najlepiej się zabić, razem z 499 innymi samotnymi nowojorczykami.

Po dziwnym śnie (to zapewne z przejedzenia) pogrążony w świąteczno-noworocznej depresji komik bierze się w garść, przyjmuje bilet do Meksyku od swojej siostry (ach! Amy Poehler! Kolejna wspaniała aktorka, która zagościła w tym sezonie) i jedzie na lotnisko, gdzie w autobusie wiozącym pasażerów do samolotu spotyka Liz. A to niespodzianka! Jako widz-realista zakładałam, że on stracił ją już dawno na zawsze i jedyne, co będzie nam o niej przypominać, to ekranowe orgazmy Chloe Sevigny, a tu proszę… Całe 10 sekund radości, że może jednak tym razem temu facetowi wyjdzie, i bum. Liz nie żyje. W szpitalu odliczają do północy. Louie wraca na lotnisko, śpi na podłodze, wsiada w samolot do Pekinu, szuka rzeki Jangcy (w Pekinie! Czyli jakieś 1000 km od rzeki Jangcy), w której mieszka szczęśliwa kaczuszka Ping z bajki, odnajduje inne, uwięzione kaczuszki i jakiś strumyk, je chińszczyznę i gada z ludźmi, których języka kompletnie nie rozumie. Strumień świadomości, o jaki ciężko w dzisiejszej telewizji. A już na pewno w serialach klasyfikowanych jako komedie.

To wszystko było totalnie nierzeczywiste a jednocześnie (chyba?) nie było snem. Liz umarła, Louie pozostał samotnym facetem, któremu nic nie wychodzi i który postanowił sprawdzić, co by było, gdyby na chwilę uciekł gdzieś daleko. A może wcale tak się nie stało? Może w kolejnym sezonie okaże się, że Liz jednak żyje, ma się dobrze i nie chce mieć z Louie'em do czynienia? Będzie o czym myśleć w przerwach między oglądaniem kiepskich pilotów i średnich odcinków-wypełniaczy seriali ogólnodostępnych stacji.

Louis C.K. wiele razy już pokazał, że potrafi rewelacyjnie bawić się stylistyką i schematami znanymi z kina niezależnego. Wiele razy też pokazał, że tego, co robi, nie da się zamknąć w żadnych ramach. Ale dopiero w 3. sezonie zaprezentował prawdziwe serialowe dzieło. Udowodnił, że można stworzyć coś wielkiego, jeśli jedynym, co ogranicza twórcę, jest jego własny umysł. I że on sam ma umysł niezwykły.