"Chicago Fire" (1×10): Niech ktoś to zgasi

Z pewnym podziwem obserwuję, jak z potencjalnie niezłego tematu na serial twórcy "Chicago Fire" konsekwentnie robią nudnawą telenowelę z strażackimi akcjami w tle. I żeby jeszcze w tej telenoweli byli jacyś ciekawi, dobrze poprowadzeni bohaterowie, ale nie, nie ma takich. Wszystko jest nudne, przewidywalne i wygląda na pisane z podręcznikiem "Jak nauczyć się pisać scenariusze w 7 dni".

W "Merry Christmas Etc." najlepszy jest tytuł i ostatnia scena. Resztę ogląda się z bólem zębów i rosnącym zainteresowaniem dla pięknych okoliczności przyrody za oknem. Leży po prostu wszystko. I nie mówię tu tylko o tym, że Taylor Kinney ma cały czas ten sam wyraz twarzy niezależnie od tego, czy ćpa leki czy podrywa kobietę. Nie mówię tu tylko o tym, że Jesse Spencer mylnie sądzi, że do grania twardziela wystarczy jedna mina i robienie psich oczu w odpowiednich momentach. Nie pomaga nawet pojawienie się Sarah Shahi ("Paragraf Kate").

Wątki osobiste to w ogóle osobna historia – "Merry Christmas Etc." dowiódł mi ostatecznie, że w "Chicago Fire" nikt nie ma pomysłu na to, jak je prowadzić. Moje zainteresowanie, śladowe, budzą jeszcze obie ratowniczki, bo wcielające się w nie aktorki naprawdę grają, a nie występują. To jednak za mało.

"Chicago Fire" staje się z odcinka na odcinek coraz bardziej luźnym splotem na siłę sklejonych scen, którym asystują niezłe zazwyczaj sceny strażackich akcji. Emocji budzi jednak coraz mniej i to nawet wtedy, gdy jeden z bohaterów staje przed naprawdę poważnym moralnym dylematem. Większe zainteresowanie wywołują fusy na dnie kubka niż to, czy strażak zostawi gangstera w płomieniach czy nie. Bo wiadomo, że zostawi.

Jeżeli mógłbym sobie życzyć czegoś z okazji Nowego Roku, to kompletnej wymiany ekipy scenarzystów "Chicago Fire" albo ugaszenia tego serialu.