"Veep" (2×01): Prezydent wreszcie zadzwonił

Na pierwszy rzut oka Selina Meyer (Julia Louis-Dreyfus) ma wymarzoną pracę: ogromne przywileje i zero odpowiedzialności. Jako wiceprezydent ma status bliski prezydentowi – po Waszyngtonie porusza się w limuzynie konwojowanej przez dziesiątki samochodów Tajnej Służby, po USA jeździ kampanijnym autobusem. Jej obowiązki polegają na wygłaszaniu przemówień, prowadzeniu kampanii (jak na początku pierwszego odcinka 2. sezonu), spotykaniu się z obywatelami, udzielaniu okazjonalnych wywiadów telewizyjnych… i w zasadzie na niczym więcej. Selina ma oczywiście zespół doradców, którzy jej w tym wszystkim pomagają.

Ale dla niej to za mało. Meyer uważa, że jest niewłaściwie traktowana przez prezydenta, który nie daje jej żadnych prawdziwych zadań w ramach administracji. Nie ma żadnej władzy. Ma wrażenie, że jest uznawana jako zło konieczne przez zespół Białego Domu. Jest sfrustrowana i nieszczęśliwa, podobnie jak ludzie wokół niej. I to widać w 2 sezonie, gdzie frustracja Meyer osiąga jeszcze wyższe poziomy niż rok temu.

Pierwszy odcinek 2. sezonu opisuje klęskę partii Meyer w wyborach do Kongresu. Wiceprezydent podróżowała po kraju, ale nic to nie zmieniło. Nastrój w Białym Domu jest grobowy. Szef personelu Ben (Kevin Dunn) chce "zostać zamrożony kriogenicznie" i nigdy się nie obudzić. Dla Meyer to idealny moment na "repozycjonowanie" swojego znaczenia w administracji. I się to jej udaje – ale inaczej niż by chciała.

Po zderzeniu z nowym członkiem zespołu, strategiem prezydenta Kentem Davidsonem (którego serdecznie nienawidzi; w tej roli znany m.in. z "The Good Wife" Gary Cole) Meyer dostaje nowe zadanie: zwiększona rolę w polityce międzynarodowej. To nie jest to, czego Meyer chciała. "Prezydent zadzwonił" – mówi w pewnej chwili Meyer jej asystentka. Ale to wcale nie jest nic dobrego W pierwszym sezonie pytanie "Czy prezydent dzwonił" stało się symbolem frustracji Seliny. Teraz sytuacja tylko się pogarsza. "Będziesz reagować zawsze wtedy, gdy Kim zechce postraszyć świat swoim atomowym fiutem" – mówi do niej Ben w jednej z najlepszych scen odcinka. W ten sposób wątek główny 2. sezonu został ustalony.

Niestety, mimo kilku ciekawych i autentycznie zabawnych scen (zwłaszcza scena w Gabinecie Owalnym ze szminką, rozmowy Seliny z Kentem czy też finałowa seria wywiadów telewizyjnych) 2. sezon zaczyna się w bardzo ciężkim stylu. Nie ma w nim lekkości, jest tylko ćwiczenie w pokazywaniu frustracji, złości, gniewu, negatywnych emocji. To najlepiej obrazuje scena – w zamyśle bardzo zabawna – gdy Selina nie pozwala swojej doradczyni Amy wyjść z biura, gdy ta dowiaduje się o wylewie ojca. Ten dialog miał być zapewne bardzo śmieszny, ale jest po prostu niestrawny.

"Veep" miał pokazywać absurdy Waszyngtonu i konformistyczną postawę złapanych w maszynę władzy ludzi, ale widać cynizm w zbyt dużej dawce szkodzi. Start 2. sezonu to tylko męcząca, ciężka do oglądania seria scen, w których nieciekawi, sfrustrowani ludzi wylewają swoje frustracje. A szkoda. Bo "Veep" gromadzi na pokładzie bardzo utalentowany zespół, którego potencjał się marnuje. W pewnym sensie, jest to serial dużo trudniejszy do oglądania niż "House of Cards". Tam Frank Underwood, mimo obrzydliwych metod, był postacią, której można było kibicować a nawet polubić. Za Franka trzymało się kciuki.

Selina i jej zespół nie budzą pozytywnych emocji. To, co miało być zabawne, jest trudne do przełknięcia. Nowa postać – czyli strateg Kent – jest ciekawie zaprojektowana, ale jednocześnie równie odpychająca jak cała reszta. Być może w kolejnych odcinkach serial odzyska swoją lekkość i polot. Ale początek jest po prostu rozczarowujący.