"Hart of Dixie" (2×22): Reset durnych serc

Wiele rzeczy uległo zmianie przez około 42 minuty trwania "On the Road Again". George (Scott Porter) wreszcie wyjechał z Bluebell, a letnia wycieczka z Lily Anne (Amy Ferguson) może mu się tylko przysłużyć. Mieścinę opuściła też Zoe (Rachel Bilson), która w międzyczasie uratowała życie współpasażerowi na pokładzie samolotu. Wade (Wilson Bethel) pozostał sam, a Jonah (Travis Van Winkle) wreszcie się przyznał do swoich intencji wobec Zoe – choć nie jej samej. Związek Annabeth (Kaitlyn Black) i Lavona (Cress Williams) sprawdził się w trakcie kolejnej już przygody, a Burt Reynolds w końcu się odnalazł. Lemon (Jaime King) dokończyła wiecznie odkładaną podróż w stronę dorosłości, a dzięki niej w Rammer Jammerze improwizowany koncert zagrał zespół Gloriana.

Wiele z tych wydarzeń oglądało się z przyjemnością. Biegający z mikrofonem Dash DeWitt (Reginald VelJohnson) czy kolejne kłopoty Lemon, powodowały pojawianie się uśmiechu na twarzy. Nic jednak nie przebiło poszukiwań wspomnianego już Burta Reynoldsa, które od pierwszych chwil miały w sobie niezwykłą ilość absurdalnego uroku. Ekipa odbijająca aligatora, złożona m.in. z Toma (Ross Philips), Wandy (Mallory Moye) i sierżanta Jeffriesa (Charles Robinson), z Annabeth jako głosem rozsądku, od początku bawiła swoją dysfunkcjonalnością, a finałowy wjazd pickupem w stodołę powinien doczekać się co najmniej pomnika i legendy spisanej na kawałku miejskiego muru.

Niestety wątki te nie przełożyły się na jakość całego odcinka. O ile wszystko mogłoby się wydawać idealne, to tegoroczne pożegnanie z serialem wypadło nieporadnie i chaotycznie, a przyczyną porażki były przygody głównej bohaterki. Nieszczęśliwym trafem, podobnie jak w całej drugiej połowie sezonu, obecność Zoe na ekranie za każdym razem budziła irytację. Urocza (dawno, dawno temu) pani doktor była niepewna i zagubiona. Przez większość czasu zwyczajnie się miotała, a jej wypowiedzi denerwowały niezależnie od tego, z kim i o czym rozmawiała. Najsmutniejsze było jednak to, że sercowe rozterki dr Hart w najlepszym wypadku wywoływały zgrzytanie zębów, w najgorszym – kompletną obojętność. Może dobrze, że wakacje "nasza" Zoe spędza w Nowym Jorku… Szkoda tylko, że jesienią musi stamtąd wrócić.

W końcu bez niej Bluebell ma znacznie więcej uroku. Na dodatek znalazłoby się trochę miejsca na opowiadanie solidnych historii o pozostałych bohaterach. Przestrzeń i czas przydałyby się na przykład na dalsze rozbudowywanie nowego etapu życia Lemon. W ubiegłorocznej recenzji finału 1. sezonu wspominałem, że wiarygodne poprowadzenie opowieści o starszej pannie Breeland może być warunkiem ewentualnego sukcesu 2. sezonu. I mimo że seria ta wypadła nie najlepiej, to przygody dorosłej córki Bricka (Tim Matheson) były chyba jedyną rzeczą, która całkowicie się udała w 2. serii.

Przez ostatnie 22 odcinki Lemon przeszła ogromną przemianę: dojrzała i uniezależniła się od rodziny. Nagle okazało się, że w wielu sytuacjach jej obecność jest wręcz niezastąpiona. W samym finale najlepsze kwestie wypowiadała właśnie ona jak np. w trakcie samochodowej wycieczki z Wade'em czy później z Jonahem lub pojawiały się akurat w jej obecności jak np. w trakcie siostrzanej dyskusji z Magnolią (Claudia Lee). Nie dałoby się zmienić tytułu serialu i skupić akcji właśnie na obecnej współwłaścicielce Rammer Jammera?

Wiem. Nie ma szans. Serial nigdy nie skupi się na starszej pannie Breeland, a dramaciki Zoe Hart ponownie zawitają do mieściny w Alabamie. Tymczasem przy pisaniu finału ktoś nacisnął magiczny guzik "reset", a opcja pt. "zróbmy dobry odcinek" przegrała z "spiszmy 2. sezon na straty i zakończmy go tak, aby nie utrudniać sobie życia w kolejnym".

I nie wiem tylko, czy przedkładanie wygody scenarzystów nad zadowolenie fanów jest najszczęśliwszym pomysłem, szczególnie gdy jesienią, produkcji emitowanej na antenie The CW, znów przyjdzie walczyć o uwagę widzów.