"Hell on Wheels" (3×01-02): Nowe tory, stara kolej

Po historii o zemście, a potem opowieści o odnajdywaniu swojego miejsca na świecie – i po gruntownych zmianach na stanowiskach producentów – "Hell on Wheels" postanawia być teraz historią o człowieku, który chce zbudować kolej. Tym razem nie chodzi jednak o chciwego i jak zwykle nieuczciwego Duranta, ale Cullena Bohannona, który z buntowniczego kowboja zmienia się w prawego przywódcę z misją. Bohannon pragnie zakończyć budowę kolei, choćby była to ostatnia rzecz, jakiej miałby dokonać – bo po tym, jak wiele już mu odebrała, poddanie się oznacza porażkę. Po kilku miesiącach kryzysu spędzonego wśród śniegów i dziczy wraca więc do cywilizowanego świata, przekonuje zarząd do przekazania mu dowodzenia i wyrusza z powrotem do Hell on Wheels zrobić, co na jego miejscu zrobiłby każdy człowiek honoru – doprowadzić tę sprawę do końca. I na tej nucie serial może się wreszcie naprawdę zacząć.

Nie zrozumcie mnie źle, ja całe "Hell on Wheels" uwielbiam od samego początku i wcale mi się to nie odwidziało. Nie mogę jednak przechodzić obojętnie wobec faktu, że w paru miejscach ten serial wyraźnie pobłądził. W pierwszym sezonie było jasne, że chodzi o zemstę, dla której praca na kolei była tylko przykrywką. Drugi sezon miał coś wspólnego z odkupieniem upadłego bohatera, ale przy ilości niepotrzebnych wątków (obłęd pastora, machlojstwa Durantów, zemsta Szweda), główny wątek zdecydowanie się rozmył. Na szczęście trzeci sezon już na starcie ma w stosunku do nich fory, bo nie tracąc wyrobionego charakteru, tym razem od samego początku stawia sobie wyraźny cel, a potem konsekwentnie go realizuje. Byłam naprawdę zadowolona z poziomu obu odcinków, a przy tym stosunkowo zdumiona, że zmiana formuły i wymiana kilku bohaterów aż tak odświeżyła jego wizerunek.

Ale zacznijmy od staroci, bo pewne rzeczy w "Hell on Wheels" są najlepsze dokładnie takie, jakimi były wcześniej. Na czoło wysuwa się tu relacja pomiędzy Bohannonem a Fergusonem, którą w całych swych wzlotach i upadkach można określić jako bromance. Panowie to się wspierają, to skaczą sobie do gardeł, to obiecują odwet, to walczą ramię w ramię, to się lubią, to się nienawidzą, ale nigdy, po męsku, nie powiedzą sobie niczego wprost, a do tego zawsze gdzieś po drodze sobie wybaczą. Praktyczny, ale wrażliwy Bohannon oraz buntowniczy, ale racjonalny Ferguson świetnie się uzupełniają, nigdy nie rozdmuchując konfliktu na dobre, a zawsze dostarczając rozrywki. Ta relacja w premierze 3. sezonu działa jak nigdy dotąd i oby się to nie zmieniło – bo dla obu panów przewidziane są spore przeciwności losu.

Z całą pewnością miło też zobaczyć całą bandę pozostałych bohaterów, z przedsiębiorczymi braćmi McGuinnes, oddaną kościołowi Ruth i gadatliwym Psalmsem na czele. 3. sezon zaczyna po kilku miesiącach rozłąki, więc spotkanie z bohaterami jest tym świeższe i przyjemne. Nie zabrakło oczywiście i Duranta, który nawet siedząc w więzieniu nie zamierza rezygnować z prób przejęcia utraconej kontroli – choć to akurat postać już moim zdaniem tak wyeksploatowana, że najchętniej bym się z nim na stałe pożegnała. Od razu widać, że będzie Bohannonowi stawiał kłody pod nogi, a bohaterów kierowanych czystą zawiścią i nie posiadających ani grama zalety po prostu nie znoszę. W Durancie nie ostało się póki co nic, co w jakiś sposób mogłoby odcupić jego winy, a budowanie postaci według jednej wytycznej – Ten Zły – to w dzisiejszych serialowych czasach za mało.

Jednak najciekawszym krokiem 3. sezonu jest wprowadzenie nowej postaci kobiecej, rezolutnej dziennikarki, która ma zamiar ocieplić wizerunek trudów związanych z budową kolei. Znalezienie zastępstwa dla Lily Bell było chyba najtrudniejszą decyzją, przed jaką stanęli nowi twórcy, bo Lily zdołała zaskarbić sobie sympatię widzów, a jej tragiczna śmierć jeszcze bardziej tę sympatię pogłębiła. Tymczasem wychodzi na to, że scenarzyści nie zamierzają niczego wpychać widzom na siłę, bo Louise Ellison to inteligentna i sensowna kobieta, której wrażliwość służy głównie jako narzędzie pracy.

Jej pojawienie się w Hell on Wheels nie jest nawet centralnym punktem odcinka, a jakakolwiek relacja z Bohannonem porusza się głównie w granicach profesjonalnego kontaktu. Można oczywiście przewidzieć, że coś kiedyś się tam stanie, ale z całą pewnością nie jest to wątek priorytetowy – za co należą się twórcom uznania. Z przyjemnością poznam, w jaki sposób Louise będzie wchodzić w interakcje z mieszkańcami i pracownikami kolejowego miasteczka, bo choć w zasadzie jest do Lily podobna – niezależna, twarda i trzeźwo myśląca – to jednak ma w sobie znaczniej mniej z idealistycznej damy, do jakiej Lily nas przyzwyczaiła. Nie widzę powodów, bym miała jej nie polubić – ba, by nie stała się moją faworytką.

Jak na razie, werdykt jest więc jasny: "Hell on Wheels" właśnie wjechało na nowe tory, które może w końcu zaprowadzą je do celu. Dwa długie odcinki to soczysta rozrywka w świetnym, nastrojowym klimacie, w której może i widać błędy – czasami na przykład nastrój jest przesadzony – ale już nie można zapomnieć, o co w niej biega. Wygląda na to, że brakujący element właśnie znalazł dla siebie odpowiednie miejsce.