"Supernatural" (9×01): Nowe wyzwania

Serio, po prostu nie wiem. Czuję się nieco skołowany tym, co zobaczyłem, szczególnie że nadużyciem byłoby stwierdzenie, iż na nowy sezon czekałem z niecierpliwością. Owszem, nie dalej jak w maju wspominałem coś o patrzeniu "z nadzieją w przyszłość", ale równie dobrze można by to potraktować jako marną próbę zaklinania rzeczywistości. W końcu przez ostatnie trzy lata zobaczyliśmy pół przyzwoitego sezonu i ponad dwa koszmaru. Uściślijmy: słowo "koszmar" nie występuje w poprzednim zdaniu jako podkreślenie nagłej tendencji do wpisywania w poszczególne scenariusze większej niż zwykle liczby scen rodem z horrorów.

"I Think I'm Gonna Like It Here" rozgrywa się na trzech planach. Przez cały odcinek przeskakujemy między podróżą Sama (Jared Padalecki) po jego własnej głowie, szpitalnymi dylematami Deana (Jensen Ackles), a wycieczką po lesie i okolicach pozbawionego pary skrzydeł Castiela (Misha Collins). Finalnie, ten pierwszy znowu spotka się ze Śmiercią (Julian Richings), ten drugi w asyście niejakiego Ezekiela w nie do końca komfortowy dla wszystkich sposób uratuje brata, a ten ostatni przekona się na własnej skórze, jak ciężko muszą pracować na swoje utrzymanie manekiny w trakcie testów zderzeniowych.

Nie da się ukryć, że opowiedziano w tym odcinku całkiem przyzwoita historię, która w najbliższym czasie umożliwi postawienie kilku ciekawych wyzwań przed każdym z bohaterów. Cieszy, że wzięto pod uwagę zarówno konsekwencje ostatnich działań braci, jak i, do pewnego stopnia, wszystkie te dziwactwa, z którymi zetknęli się Winchesterowie od samego początku swojej telewizyjnej przygody. Dobrze również, że odcinek zaopatrzono w odrobinę dziwnie gorzkiego dystansu do rzeczywistości.

Nieźle wypadli w gościnnych rolach Tahmoh Penikett i Grace Phipps, choć w tym pierwszym wypadku, grany przez Peniketta, Ezekiel zdawał się nieco zbyt poczciwy, jak na mój gust. Jak zwykle miło było zobaczyć Juliana Richingsa, ale cóż, wizyty Śmierci w tym serialu są zawsze mile widziane.

Z drugiej jednak strony zawiodło to, "w jaki sposób" postanowiono opowiedzieć tę historię. Przykładowo o ile nie był to pierwszy raz, gdy któryś bohaterów wędrował po własnej głowie, zaświatach, alternatywnej rzeczywistości (niepotrzebne skreślić), to z przykrością muszę przyznać, że była to chyba najsłabsza wizyta wewnątrz czyjegoś czerepu. Dziwnie pusto miał w łepetynce nasz Sam i po prostu chciałoby się zobaczyć coś więcej niż tylko Deana i Bobby'ego (Jim Beaver)… Nie wiem, może Jess, może Ruby, Lucyfera, irytującą Amelię, a nawet Johna czy Mary. Poważnie, kogokolwiek.

W niektórych momentach scenarzyści pogubili się też w detalach. Weźmy takiego Castiela, który dopiero po pewnym czasie zrozumiał, że ludziom potrzebna jest woda, a już kilka chwil później wiedział, jak działa samochód, co zrobić, aby wyrżnąć nim w betonową barierę i dlaczego, zanim to nastąpi, wypadałoby zapiąć pasy.

Ponadto żałuję, że w premierowym odcinku nawet przez moment na ekranie nie pojawił się Crowley (Mark Sheppard). Zwyczajnie dobrze byłoby zobaczyć umęczonego Króla Piekieł, przykutego do grzejnika w jednej ze szpitalnych komórek. Tak dla samego uroku tego typu sceny, szczególnie gdyby znów przytrafił mu się monolog o miłości, HBO i całej reszcie.

Podsumowując, kompletnie nie wiem, co myśleć o tej premierze. Co więcej, nawet gdybym chciał, nie jestem w stanie przewidzieć, czy "Supernatural" utrzyma poziom z końcówki ubiegłego sezonu, czy też powróci do swoich najgorszych nawyków. Cóż, pozostaje się oswoić z tą odrobiną niepewności.