Z nosem przy ekranie #54: Noworoczne porządki

Przespałem prawie całego sylwestra. Poważnie. Przypadkiem. Miałem grać "w grę" – nie był to "Tomb Raider" – albo coś obejrzeć. Już nie pamiętam, co dokładnie planowałem włączyć. Pewnie jeden z tych seriali, do których ciągle się zabieram i nigdy nie jestem w stanie przetrwać nawet pierwszych kilku minut.

Zresztą wszystko było już przygotowane – domowy kot jakoś się pogodził z brakiem zbędnej aktywności i sprytnie zajął większość dostępnej przestrzeni. Za oknem bawiono się petardami, co zupełnie zrozumiałe – miłośnicy ich odpalania trenowali pod moim blokiem przez ostatnie kilka dni. W idealnym świecie oznacza to, że zagłuszenie np. telewizyjnym szumem jest wręcz niezbędne.

Ostatecznie nie było miejsca na telewizję, co podobno podkreśliło wyjątkowy charakter samej nocy – tak przynajmniej twierdzą inni. Ja z kolei żałuję, że owo świętowanie nie zakończyło się zaśnięciem przed telewizorem np. w momencie, gdy któryś z prowadzących jeden z telewizyjnych sylwestrów próbował rozbawić publiczność nieśmiesznym żartem. Byłaby to idealna puenta dla pożegnanego już 2014 roku.

Zapomniałem wspomnieć…

…o świątecznym odcinku "Doktora Who", a przynajmniej o czymś więcej niż o pojawiających się w nim informacjach dotyczących zwyczajów żywieniowych niektórych przedstawicieli rodziny jeleniowatych.

W trakcie emisji "Last Christmas" dało się odczuć, że jest to odcinek specjalny i świąteczny. Równocześnie starano się widza nie tylko rozbawić, ale także przestraszyć i zasmucić. Były więc sny o snach i w snach, fantastyczny Mikołaj (Nick Frost) oraz potworki, które statystowały wcześniej na co najmniej kilku planach filmowych. Powrócił Strax, a dokładniej Dan Starkey, czyli aktor grający Straksa (i pozostałych Sontaran) – tym razem bez broni i charakterystycznego podejścia do życia, ale za to z parą szpiczastych uszu. Danny Pink (Samuel Anderson) też wpadł na kilka chwil, a Doktor (Peter Capaldi) i Clara (Jenna Coleman) wreszcie wyjaśnili sobie kilka rzeczy. Patrząc na to, jak rozwinęły się i na jakim etapie są relacje tych dwojga, nie mogę się doczekać nowej serii. To szalenie interesujący moment na wyprawę w poszukiwaniu nowych przygód.

Jakiś czas temu wróciło również "Hart of Dixie" i gdyby puszczono mi jedynie pierwsze kilka minut "Kablang", też byłbym zadowolony. Po prostu niech słońce świeci z ekranu, aligatory hasają sobie swobodnie, a wszystko w Bluebell będzie dobrze. Niech mieszkańcy szaleją w najlepsze, Crickett (Brandi Burkhardt) dalej robi serialowe maratony, a w rzeczywistości nieistniejąca bluebellska OSP i tak prowadzi jakieś ćwiczenia.

Z żalem…

…przychodzi nam pożegnać Edwarda Herrmanna. I za każdym razem, gdy przychodzi pożegnać aktora, którego kariera trwała kilkadziesiąt lat, dziwnie brzmi sprowadzanie całego nagromadzenia ról i osiągnięć, do tylko tej jednej, którą się kojarzy.

Nic jednak na to nie poradzę. "Gilmore Girls" należy do najważniejszych dla mnie produkcji, a grany przez Herrmanna Richard Gilmore zawsze był jedną z moich ulubionych postaci. We wszystkich sezonach Richard płynnie przechodził od młodzieńczej radości, przez stoicki spokój, aż po nagłe wybuchy złości. Bywał troskliwy i czuły, ale również chłodny czy niesprawiedliwy w ocenach. Czasami wtapiał się w tło, by za moment znaleźć się w samym centrum danej sceny. Kiedy już uwaga skupiała się na nim, trafiały się tak wspaniałe momenty, jak ten:

Przez 7 sezonów jego obecność lub nie miała wielki wpływ na przebieg piątkowych kolacji, a jeśli nie rozumiecie jeszcze, na czym polegał fenomen tejże rodzinnej tradycji, to spójrzcie na poniższy filmik:

RIP, Mr. Herrmann.

W ostatnim czasie zabrzmiało…

…mnóstwo różnych rzeczy, z czego większości i tak nie pamiętam, a niektórzy starali się śpiewać w trakcie telewizyjnych sylwestrów w rozmaitych miejscach na ziemi – podobno z różnym skutkiem.

Lecz nie o wokalistach zmagających się z mrozem i kiepską pogodą chciałem wspomnieć, a o jednym utworze, którego bardzo mi w ostatnim roku brakowało. Nie mógł on zabrzmieć, bo obecność nowego Doktora oznaczała pojawienie się nowego motywu muzycznego. I choć to, co przygotowano dla Dwunastego, brzmi świetnie, to w niektórych momentach w trakcie trwania 8. serii, przynależne Jedenastemu (Matt Smith) "I am the Doctor", samo rozbrzmiewało w głowie.

Na marginesie…

…jedno jest pewne: 2015 rok pełen będzie kiepskich żartów dotyczących "Powrotu do przyszłości". Poza tym przykrym faktem nie mam nic: ani konkretnej produkcji, na którą specjalnie czekam, ani wyjątkowego wydarzenia telewizyjnego wartego wzmianki, ani nawet postanowienia noworocznego. Dwanaście miesięcy temu zderzenie z nowym rokiem wyglądało zupełnie inaczej.

A tymczasem…

…telewizyjna codzienność płynie sobie dalej. W "Hawaii Five-0" pojawił się dziwnie szepczący detektyw, który chyba jest miłośnikiem prowadzenia naprawdę kiepskich narracji. Ponadto młodzi ludzie padali ofiarą złych starszych ludzi oraz własnej głupoty, a i nie unikano powielania takich bredni jak wyczytywanie prawdy z oczu. Z drugiej strony miłośniczki różowych rękawic bokserskich tłukły McGarretta (Alex O'Loughlin) aż miło, ocean był oceanem, a Kamekona (Taylor Wily) wciąż sprzedawał krewetki.

Tradycyjnie już dajcie znać, jak Wam minęły ostatnie dni. Piszcie w komentarzach, tweetujcie, obserwujcie mnie oraz Serialową na Twitterze, a jak coś fajnego oglądacie i chcecie się tym podzielić, używajcie w tweetach hashtagu #serialowa.

Do przyszłego tygodnia!